Mijn winterbroek

Het begint winter te worden. Temperaturen rond het vriespunt.” Frisjes” kan je zeggen, maar eigenlijk was het gewoon koud. Wat zeg ik? Heel koud. En omdat koud gelijk is aan meer pijn voor mij (vooral aan mijn benen), was het tijd om het thermisch ondergoed boven te halen en te experimenteren.

Dag 1: Thermisch ondergoed onder mijn broek niet genoeg om mijn benen warm te houden.
Dag 2: Hm … Laat ventje maar wandelen.
Dag 3: Thermisch ondergoed EN een flanellen pyjama broek onder mijn broek, was al veel beter.
Dag 4: Ik moet echt wel iets anders verzinnen, want het is een heel gedoe om 3 broeken aan te doen om te gaan wandelen. Ping! Waarom geen skibroek aanschaffen en die als wandelbroek gebruiken? Tijd om een brief naar de sint te schrijven. Lees: zoeken op het internet naar een geschikte skibroek en die bestellen.
Dag 6: De bel gaat en daar is mijn skibroek van de sint! Onmiddellijk uittesten!

Neen, ik ga niet skiën (haha, dat zou eerder naar beneden rollen zijn en blijven liggen), maar ... lekker warm wanneer ik met de hond ga wandelen! Omdat ik mijn broek voor alles -behalve skiën dan- ga gebruiken in de winter, doop ik mijn skibroek bij deze om als mijn winterbroek.

Is eens wat anders dan een "sexy" jogging hè

PS: Ik heb nog niet bedacht wat ik ga doen, wanneer het écht koud zal zijn ...

Boodschappen

Om de 14 dagen neemt mijn vriendin me mee naar het dorp. We gaan dan over de markt in de hoofdstraat en doen daarna boodschappen in de supermarkt. Eerlijk? Ik doe het niet graag, ik zou veel liever thuis blijven ver weg van al die geluiden, geuren en … mensen.

Stel je even voor dat je een brief moet schrijven terwijl je in een botsautootje op de kermis zit. Elke keer dat er iemand tegen je botst, word je door elkaar geschud en moet je stoppen met schrijven. Zo voelt het aan voor mij: elk geluid, elke geur en elke mens is een andere botsauto die tegen mij botst en me door elkaar schudt. Ik moet echt moeite doen om me te concentreren en niet afgeleid te worden … En dan zwijg ik nog over de fysieke inspanning dat boodschappen doen wel is, want we hebben natuurlijk wel meer nodig dan een brood en een doos eieren hè. Vandaar dat ik om de 14 dagen meega.

Ik dwing mezelf echter om niet toe te geven en om toch onder de mensen te blijven komen. De ene keer gaat het wat moeilijker dan de andere, maar dan is het maar zo. Ik wil zeker niet dingen gaan vermijden, omdat het te vermoeiend of te zwaar is of omdat ik het niet leuk vind.

Gelukkig zorgt mijn vriendin goed voor me: ze houdt me in het oog, ze helpt me dingen herinneren die ik nodig heb en ze helpt me met de boodschappen. Maar vooral: het is tijd die we samen doorbrengen en gebruiken om bij te praten, elkaar te plagen en te lachen.
 “Gaat het? Zal ik jouw tas dragen?”
 “Neen, dank je, zal ik jouw tas dragen?”

En om wat spanning en afwisseling te hebben tijdens het boodschappen doen, laat ik graag mijn boodschappenlijstje thuis. Wanneer ik dan in de supermarkt ben, is er niets zo leuk als proberen te raden wat er op mijn lijstje stond. Plezier gegarandeerd!