Om de 14 dagen neemt mijn vriendin me mee naar het dorp. We gaan dan over de markt in de hoofdstraat en doen daarna boodschappen in de supermarkt. Eerlijk? Ik doe het niet graag, ik zou veel liever thuis blijven ver weg van al die geluiden, geuren en … mensen.
Stel je even voor dat je een brief moet schrijven terwijl je in een botsautootje op de kermis zit. Elke keer dat er iemand tegen je botst, word je door elkaar geschud en moet je stoppen met schrijven. Zo voelt het aan voor mij: elk geluid, elke geur en elke mens is een andere botsauto die tegen mij botst en me door elkaar schudt. Ik moet echt moeite doen om me te concentreren en niet afgeleid te worden … En dan zwijg ik nog over de fysieke inspanning dat boodschappen doen wel is, want we hebben natuurlijk wel meer nodig dan een brood en een doos eieren hè. Vandaar dat ik om de 14 dagen meega.
Ik dwing mezelf echter om niet toe te geven en om toch onder de mensen te blijven komen. De ene keer gaat het wat moeilijker dan de andere, maar dan is het maar zo. Ik wil zeker niet dingen gaan vermijden, omdat het te vermoeiend of te zwaar is of omdat ik het niet leuk vind.
Gelukkig zorgt mijn vriendin goed voor me: ze houdt me in het oog, ze helpt me dingen herinneren die ik nodig heb en ze helpt me met de boodschappen. Maar vooral: het is tijd die we samen doorbrengen en gebruiken om bij te praten, elkaar te plagen en te lachen.
“Gaat het? Zal ik jouw tas dragen?”
“Neen, dank je, zal ik jouw tas dragen?”
En om wat spanning en afwisseling te hebben tijdens het boodschappen doen, laat ik graag mijn boodschappenlijstje thuis. Wanneer ik dan in de supermarkt ben, is er niets zo leuk als proberen
te raden wat er op mijn lijstje stond. Plezier gegarandeerd!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten