De taxi-van-dienst was ruimschoots op tijd, ik was zelfs
10 minuten te vroeg op de afspraak. Pas een half uur na de afspraak kon ik naar
binnen. De dokter verontschuldigde zich. Vriendelijk van haar, maar hoefde
niet. Als je al verschillende keren naar het ziekenhuis bent geweest “op
afspraak”, is een half uur eigenlijk niets, hehe.
We werken eerst een vragenlijstje af:
“Wat doe je voor werk?”
“Ik ben ziek thuis.”
“oh, wat heb je?”
“CVS en fibro “
“Ja dat is allemaal hetzelfde eigenlijk hé.”
“Uhm? Wat?” en
denk bij mezelf dat het hier al goed begint …
“Ik bedoel, ze horen bij elkaar.” Juist …
“Hoelang?”
“Ik ben ondertussen al 10 jaar ziek thuis.”
“Wat is vandaag het probleem?”
Terwijl zij de verwijsbrief van mijn huisarts leest,
probeer ik meer uitleg te geven over mijn pijntjes.
“Dat gaan we dan eens onderzoeken hé.”
Na me uitgekleed te hebben, kruip ik elegant (!) op de
onderzoekstafel.
De dokter legt me eerst uit wat er gaat gebeuren en zegt geruststellend
dat het niet zo erg is.
Ze gaat met een klein rechthoekig dingetje dat verbonden
is met een toestel over zowel mijn linker- als rechterarm en geeft hier en daar
lichte elektrische schokjes op mijn huid. Inderdaad niet zo erg.
Dan neemt ze een lintmeter en begint dingen af te meten
op mijn arm en tekent streepjes met een balpen op mijn arm. Huh??
De telefoon gaat.
Zuchtend en verontschuldigend staat ze op en neemt de
telefoon aan. Gebaseerd op haar antwoorden is het een persoonlijk telefoontje …
Ik zou zelfs gokken op relatieproblemen aan de andere kant van de lijn. Ze
probeert een eind te maken aan het gesprek, maar het lukt niet echt. Ik moet
glimlachen in mezelf, want ik ken dat maar al te goed. Als je geleerd hebt dat
je mensen moet laten uitspreken, is het heel moeilijk om een einde te maken aan
een gesprek …
Het lukt haar uiteindelijk en ze komt terug, ik deed of
ik niets gehoord had.
“Nu komt dan de naaldjestest. Kun je tegen prikken?”
Ik stoer: “dat lukt wel”. Ik haat naalden, maar ik wou
niet flauw doen …
Wow! Je voelt dat de naald in je huid gestoken wordt en dat ze dieper in je vlees dringt tot het je
zenuw raakt en djing! Een pijnscheut!
Alsof dat niet genoeg is, wordt er ook nog stroom
doorgeschoten. Oh wacht, laat ons ook nog wiebelen met de naald om er een extraatje aan
toe te voegen!
De pijnen die ik heb zijn zeker niet ingebeeld want zij
kon me die geven met de naald, amai!
Het mysterie van de balpen-markeringen was bij deze trouwens ook opgelost,
want die gebruikte ze om van mij een speldenkussen te maken.
Morgen ga ik zeker nog kunnen vertellen en tonen waar de naalden
gestoken hebben. Ik lig nu in het donker te schrijven en ben te moe om te
kijken. Ik weet wel nog dat ik bloedde aan sommige prikken, maar “dat is
normaal” …
Ondanks de pijn, was er niets te zien tijdens de
EMG-test. Dus alles is goed, geen geknelde zenuw of zo, geen schade aan de zenuwen of spieren.
Ik was eigenlijk teleurgesteld ... Ik had zo gehoopt dat ze me een
verklaring had kunnen geven voor al de pijn.
Ze troostte me en zei dat de Cryptotetanie-test wel positief
zou zijn. Wel dat hoopte ze voor me zodat ik toch antwoorden zou krijgen.
Ze legde me uit dat als je 2 testen laat doen op 1 dag,
je er maar eentje terugbetaald krijgt. Dus de Cryptotetanie-test zouden we
volgende week doen. We maakten een afspraak.
Ik reken af. Wow! 155 euro … Ik had maar 100 euro cash
bij en vroeg of ze bancontact had. Neen en ik kreeg een hele uitleg over een
bankautomaat in de buurt waar ik naartoe zou kunnen gaan om de rest van het
bedrag af te halen, want het verschil bijbetalen op mijn volgende afspraak wou
ze ook niet. Gelukkig had mijn taxi-van-dienst geld bij.
Ik vroeg hoeveel ik volgende week moest betalen om niet
meer voor verrassingen te komen staan.
Nog eens 105 euro. Dan wil ik inderdaad wel terugkomen
op een andere dag om het ook terugbetaald te krijgen.
Tijdens de rit naar huis had ik pijn, pijn, pijn. Het
leek wel alsof de naalden nog steeds op elke plaats waar zij ze had gestoken
tijdens het onderzoek waren … En moe, zo moe … Ik kon niets zinnigs meer zeggen.
Eens thuis eerst het geld teruggeven aan mijn taxi-van-dienst,
kort aandacht gegeven aan de woef (die deed alsof ik drie weken weggeweest was,
de schat) en me dan naar de badkamer slepen om vlug (nu ja, vlug is relatief) iets
anders, warmers aan te trekken. Ik had zelfs geen fut meer om die
balpen-markeringen op mijn armen weg te vegen …
Een paar koekjes gegeten zodat ik mijn pillen kon nemen
(Ik weet het “supergezond") en dan was de batterij helemaal leeg.
En die bleef leeg voor een aantal dagen …
(Cryptotetanietest volgt nog)
