Wat zijn jullie nu weer aan het doen?

Het is kouder aan het worden (minder dan 10 graden), maar ik vond het nog niet nodig om mijn ‘sexy’ thermisch ondergoed aan te trekken om naar buiten te gaan. Helaas gingen mijn bekken en mijn benen daar niet mee akkoord. Op een dag kom ik terug van een flinke wandeling met de hond en wow … Door de (voor mij) koude die in mijn benen is gekropen, krijg ik nog meer pijn. Pijn in het kwadraat zeg maar. Het was al een tijdje geleden dat ik dat nog gevoeld had …

Pijnstillers werken niet echt. Ze kunnen een beetje verzachten, maar niet echt de pijn wegnemen. Als het echt niet meer houdbaar is (lees: als ik misselijk word van de pijn en niet weet waar te kruipen), neem ik een sterke pijnstiller waar ik suf en slaperig van word en ben ik knock-out. Zalig!

Ik word goed verzorgd

“Venteke?”
“Ja Mieke?”
“Ben je druk bezig?”
“Neen, niet echt. Waarom?”
“Kan je me even helpen? Ik euh … raak niet meer recht.”

Zoef! In een paar seconden is mijn redder in nood daar.
Hij overziet de situatie, zie dat ik oké ben en kan het niet laten te grappen: “Zit je daar goed Mieke?” Ik zit op de keukenvloer naast het katteneten … “Blah!” Ik steek glimlachend mijn tong uit, want ik kan me voorstellen hoe ‘elegant’ ik op de vloer zit.

Het was me het weekje wel … Alsof de koude-ongemakken nog niet genoeg waren, had ik ook een geknelde zenuw in mijn onderrug. Verkeerd geslapen en bij het uit sofa/bed komen was er een wervel verschoven en “djing”! Er schoot iets door mijn rug dat je kan vergelijken met een pijnlijke elektrische schok die je verlamd. Adembenemend, letterlijk dan … Want die “djings” doen geen deugd. En ja ik wist het wel, dat wordt voorzichtig zijn de komende dagen (de pijnscheut die door mijn lijfje schiet is letterlijk verlammend, ik zak dan door mijn benen van de pijn), maar soms neemt het koppige kind dat alles zelf wil doen in mij de overhand en tja … Voor ik het weet lig ik dan op de grond elegant te wezen en raak ik niet meer recht op eigen kracht. Verschillende keren …

Best wel vervelend … Maar soms ook grappig: probeer maar eens naar het toilet te gaan of in bad te stappen of je aan te kleden zonder voorover te buigen. Juist, “Venteke??” … En dan zijn we samen aan het worstelen om me aan te kleden terwijl de kids ons bespieden met een verwarde ‘Wat zijn jullie nu weer aan het doen?’ blik …

Maar!! Na een tijdje wen ik aan de nieuwe pijn en ook de “djings” gaan weer weg en gisteren heb ik voor het eerst opnieuw een flinke wandeling kunnen maken met de hond! Inventief als we zijn, heb ik mijn fiets gebruikt als ‘steun met wielen’. En hoewel dit het enige was wat ik gisteren heb kunnen doen, was het zalig om buiten te zijn, zalig om onze jongen te zien rondrennen en rondspringen en zalig om te genieten van de herfstzon!

Onze jongen in de herfstzon