Alleen-zijn-tijd

Wanneer ik niet goed ben, ben ik stil en kruip ik -net als een schildpad- weg in mijn schulp. Ik zoek dan de stilte en het alleen zijn op, ik sluit me af van de wereld, ik neem als het ware even een pauze.

Ik doe mijn best om er te zijn voor de vriendjes en vriendinnetjes in nood, maar neem zelf bijna geen initiatief om te horen hoe het met jou gaat of wat het laatste nieuws is, ook niet om te laten weten hoe het met mij gaat.

Mijn omgeving moet het doen met een kort: “Ik ben niet goed” of “Het is al beter geweest”.

Gewoon omdat ik niet wil laten zien en vertellen hoe het niet gaat .. Ik doe dat gewoon niet graag.

Ik wil niet laten zien hoe zwaar het soms wel is om me voort te bewegen, hoe moeilijk het soms wel is om me te concentreren op wat er gezegd wordt, hoe zwaar het soms wel is om de simpelste dingen te doen als je uitgeput bent, hoe moeilijk het soms wel is om de pijn te verbijten …
Laat staan dat ik erover wil praten.

Ik gebruik mijn alleen-zijn-tijd om te rusten en te slapen … veel te slapen. Niet dat al dat slapen veel helpt; ik slaap slecht en ben tegelijkertijd zooo moe.
Ik gebruik mijn alleen-zijn-tijd om te vechten tegen de beestjes die me ziek maken, om op krachten en op adem te komen..

Kortom, ik gebruik die alleen-zijn-tijd voor mezelf.

Helpt die alleen-zijn-tijd?

Eigenlijk niet; ik ben nog altijd uitgeput en zo slap als een schotelvod en ik heb nog steeds allerlei ongemakken en pijntjes hier en daar en overal, maar het deed wel deugd om even alleen te kunnen zijn met mezelf.

En nu ben ik terug. Hallo wereld!