Toen ik te horen kreeg wat ik had, ging ik daar wel eens even aan werken en genezen zodat ik zo vlug mogelijk weer kon gaan werken en mijn leven oppakken. Nu 10 jaar later … Hm … Beetje per beetje kan ik al meer aan en meer doen, maar het blijft spijtig genoeg een gevecht tegen mijn lichaam. In mijn hoofd ben ik een speelse vlinder die van bloem naar bloem wil fladderen, helaas hang ik nog steeds vast met een ketting aan een betonblok. Ik wil rondvliegen, maar ik kan maar een klein beetje vliegen door dat betonblok.
En toch blijf ik proberen. Toen mijn lichaam in 2004 een kortsluiting had, waren er allerlei dingen die ik niet meer kon doen en die heb ik terug moeten leren, terug langzaam moeten opbouwen. Mijn fijne motoriek bijvoorbeeld (de dingen die je doet waar je aandacht en concentratie voor nodig hebt). Ik kon niet meer met vork en mes eten, heb me een hele tijd moeten behelpen met een lepel, ik kon nog amper een balpen of potlood vasthouden en schrijven bijvoorbeeld, mezelf aankleden of veters binden, oh jee.
Uren heb ik zitten oefenen om opnieuw controle te krijgen over mijn handen: ik kleurde al in kleurboeken voor het hip was (!), ik maakte puzzels (dikwijls gevloekt, omdat ik die puzzelstukjes niet kon oppakken trouwens), veel zitten knippen in roddelboekjes en tokkelen op de computer bijvoorbeeld. En zo ging ik altijd een stapje verder en nu kan ik meestal met mes en vork eten en ik kan terug vrij vlot typen, schrijven met een balpen en foto’s nemen. Ik ben zelfs modern en oefen nu om een smartphone te kunnen gebruiken …
Hetzelfde met stappen: ik had veel problemen met stappen, door de pijn kon ik nog amper stappen en ik was dan ook nog onstabiel waardoor het leek alsof ik dronken aan het rond waggelen was. In het begin was het heen en weer stappen in de tuin (met tranen die over mijn wangen liepen van de pijn en ik heb dikwijls willen opgeven. Maar dan was ventje daar om mij aan te moedigen, of slavendrijver te spelen.), elke keer een beetje meer en nu kan ik (op goede dagen) een uur tot anderhalf uur alleen gaan wandelen met de hond! Ik heb nog altijd pijn, maar je went er op de een of andere manier aan. Nadien ben ik bekaf en kan ik geen pif meer zeggen of doen, maar ik kan terug een lange wandeling maken met de hond!
Maar ik ben nog heel kwetsbaar. Er is niet veel nodig om een terugval te krijgen en me slechter te voelen. Eens het kouder wordt, ga ik er sowieso op achteruit. Er is een groot verschil tussen de Mieke in de zomer en de Mieke in de winter. Wij zouden moeten verhuizen naar het warme zuiden!
Twee - drie weken terug (ik heb geen besef meer van tijd en mijn korte termijn geheugen is een ramp) deed ik de ochtendwandeling met de hond. Omdat ik bang ben in het donker doe ik de ochtendwandeling, ventje doet altijd de avondwandeling en het hangt ervan af hoe ik me voel en met welke ploeg ventje staat, wie de lange namiddagwandeling maakt.
We waren nog maar een paar meter weg van huis en er reed een ziekenwagen langs met zwaailichten en luide sirenes. Mijn overgevoelig zijn aan geluid is niet alleen dat ik er niet tegen kan, ik word er ook ziek van. Het leek wel alsof iemand plots de stekker uitgetrokken had: ik was gedesoriënteerd, duizelig, misselijk, ik begon hoofdpijn te krijgen, te bibberen, oververhit en mijn pijntjes werden heviger … Het lukte me nog net om met de hond in het bos te gaan zodat we niet meer op straat liepen en na een tijdje in de stilte daar begon ik me terug wat beter te voelen. Het licht in mijn hersencelletje was nog steeds uit, maar de lichamelijke ongemakken waren wel weg aan het ebben.
Het was tijd om te proberen terug naar huis te keren zodat ik kon gaan neerliggen, bekomen, wachten tot het over ging en hopen dat ik niet terug slechter ging worden voor langere tijd (terugvallen dus), maar dan merkte ik dat ik de leiband kwijt was. Ik was niet goed genoeg (en had ook geen vertrouwen in mezelf) om met de hond los, zonder leiband naar huis te keren. Zoeken dan maar hè.
Dat ging ook niet vlot omdat ik donkere vlekken voor mijn ogen had, alsof iemand de gordijnen half dicht gedaan had. Ik zocht en zocht, maar geen leiband te zien. Dan begin je een beetje te panikeren … En je druk te maken in je eigen onhandigheid en boos te worden op jezelf … Ik ga hier niet beweren dat ik mezelf aan het uitfoeteren was, maar het scheelde toch niet veel. En terwijl ik daar zo tegen mezelf bezig was en concludeerde dat er niets anders opzat dan zonder leiband naar huis te gaan, haalde ik mijn schouders op. Toen ik mijn jas rechttrok, voelde ik iets vreemds uit mijn jaszak steken … De leiband!
Mezelf dus druk gemaakt over niets en … jammer genoeg toch wel een terugval gekregen en daar heb ik nu nog altijd last van.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten