Wat is er verkeerd met een koude schotel?

Wij proberen om minstens 1 keer per jaar uit eten te gaan. Uit eten gaan is een zware oefening geworden sinds ik concentratieproblemen heb en overgevoelig ben. Voor ik ziek geworden ben gingen wij minstens 1 keer per week uit eten en besefte ik ook niet hoe vermoeiend uit eten gaan wel kan zijn voor mensen als ik.

Wanneer je concentratieproblemen hebt zoals ik, wordt je afgeleid door alles: het klingelen van glazen, het gebabbel van andere mensen om je heen, een ober die langs je tafel loopt, de geur van het eten, … Als je overgevoelig bent, geven die dingen je dan ook nog ongemakken (misselijk of draaierig worden, trillende handen krijgen, hoofdpijn).
Ik moet echt veel moeite doen om te kunnen focussen op wat er op mijn bord ligt, het eten op mijn vork te krijgen en de vork naar mijn mond te brengen zonder te morsen en ondertussen ook nog zien dat ik goed op mijn stoel blijf zitten. En dan zwijg ik nog over een gesprek te voeren. Het geroezemoes op de achtergrond kan soms oorverdovend luid zijn voor mij, waardoor ik gewoon niet versta wat er tegen me gezegd wordt.
En daarbovenop probeer je je dan ook nog zo “normaal” mogelijk te gedragen zodat de omgeving er niets of althans zo weinig mogelijk van merkt.
Best wel vermoeiend hoor!

Ik lust ze niet, maar ventje is verzot op mosselen. Meestal gaan we ergens late zomer, vroege herfst, maar dit jaar was het er nog niet van gekomen. Omdat onze favoriete plaats geen mosselen meer serveert in november zijn we naar een mosselrestaurant geweest.

Ventje had zijn keuze vlug gemaakt, maar omdat ik geen mosselen eet, moet ik de kaart bestuderen op zoek naar iets dat ik kan eten.
Ik ben geen vegetariër, maar ik eet bijna geen vlees. Vlees eten is zo vermoeiend voor mij. Niet alleen tijdens het eten zelf omdat mijn vlees goed doorbakken moet zijn (geen bloederige toestanden op mijn bord, jakkes), maar ook het verteren zelf (zwaar gevoel).
Ik zoek naar de vlees- en gevogelte gerechten voor het gevogelte …Wel vleesgerechten, maar niks gevogelte en geen stoofschotels. Oei … Ik word een beetje ongerust, “Ze gaan hier toch wel iets hebben dat ik kan eten?!”, denk ik bij mezelf. Even verder kijken … Visgerechten, scampi’s en kreeftspecialiteiten.
Buiten een paar uitzonderingen die natuurlijk niet op de kaart stonden, lust ik niet veel dat uit de zee komt …

Ik doe het niet graag, maar dan maar even bij de vegetarische gerechten kijken. Tof, ofwel was het een gerecht met paddenstoelen, ofwel met kaas. Raad eens wat er bovenaan mijn “dat lust ik niet”-lijstje staan? Oh kijk! Koude schotels! Ik had 3 mogelijkheden: koude schotel met garnaal, zalm of americain.
Oké … Ik vraag wel of ik een koude schotel kan krijgen zonder 1 van die dingen.

De ober was in de war van mijn vraag of ik een koude schotel kon krijgen zonder de vlees of vis:
“Hoe bedoelt u?”
“Gewoon … een koude schotel, maar dan zonder de garnalen, zalm of americain.”, lees ik voor uit de kaart, omdat ik die dingen niet kon onthouden.
Lacherig vraagt hij: “Gewoon een hoopje sla dan?” en maakt een gebaar met zijn handen waarvan ik veronderstelde dat dat een hoopje sla moest voorstellen.
Heel ernstig zeg ik ja. “Reken natuurlijk de koude schotel aan zoals hij op de kaart staat, maar breng dus gewoon "een hoopje sla".” en vroeg of dat een probleem was.
“Nee, nee” zei hij nog en dan liep hij verward naar de keuken.

Een andere ober bracht ons later de mosselen en mijn koude schotel en ik moet zeggen dat ze er hun werk van gemaakt hadden in de keuken. Zelden zo een mooie koude schotel gezien, zelden zo een lekkere koude schotel gegeten ook.

Ik was wel wat beledigd toen we nadien de rekening kregen. We vonden allebei dat het zo weinig was, ventje en ik. Toen we de rekening bekeken, bleek dat ze mijn maaltijd afgerekend hadden als 2 keer bijgerecht: sla. Ik heb dus eigenlijk geen echte maaltijd gegeten, volgens de rekening.
"Wat is er verkeerd met een koude schotel?", vroeg ik aan ventje.
“Tja, dat is geen echt eten hè Mieke. Dat is konijneneten.”