Mysterie van de week

Zoals elke morgen op een werkdag ging ik mee naar buiten om ventje uit te zwaaien.
Die ochtend vond ik het toch maar frisjes ...
Bleek dat ik zonder mijn pyjamabroek aan het rondlummelen was.
Waar was mijn pyjamabroek??

Bibberend mijn hele sofa/bed afgezocht: in, onder, achter, opzij ... Me ondertussen afvragend wat ik uitgespookt had tijdens mijn slaap.
Maar ik vond hem niet. Hij was gewoon ... verdwenen.

Dan maar naar de badkamer gegaan om een andere uit de kast te halen ...
En wat lag daar op mijn stoel?
Ja hoor, de verdwenen pyjamabroek!
En mijn pyjamahemd??
Ongerust keek ik naar beneden om te zien of ik wel IETS aanhad ...

Grote opluchting: ik had met mijn slaapkop niet door dat ik een slaapkleed aanhad in plaats van een pyjama.

Me vervelen? Ik?? Nooit!

Kijk eens naar het vogeltje!

Nogmaals, genieten van de kleine dingen moeten we doen en dat probeer ik ook volop te doen. Het is niet altijd even makkelijk, maar kijk eens ... Dingen die ik gedaan en gezien heb (en natuurlijk foto's van genomen) op mijn dagelijkse wandelingen ondanks mijn beperkingen.

"Weerschijnvlinder gespot in " Het Zegbroek";
De weerschijnvlinder is één van onze mooiste maar tevens zeldzaamste dagvlindersoort in Vlaanderen!" - Natuurpunt Tremelo

De Spaanse zee

De zomer is op vakantie (Dijledijk)

Quality time met de woef

Samen zonnen in "Het Zegbroek"

Koud!

Ochtend in de zon

zonsopgang

Gehakkelde Aurelia in "Het Zegbroek"

Mijn spiekbrief

Toch even over nagedacht of ik het wel zou delen, omdat dit echt persoonlijk en confronterend is. Uiteindelijk besloten het wel te doen, misschien net omdat het zo persoonlijk en confronterend is.

Update juni 2015

Nog onhandiger geworden (meer sneetjes, brandwondjes, blauwe plekken, bulten, verstuikingen)

2 x hard gebotst met mijn hoofd: Februari met hond, lichte hersenschudding en begin mei gevallen en tegen muur gebotst en hoofd naar achteren, opnieuw hersenschudding en verschoven nekwervel.

Ik heb problemen met mijn zicht (wazig zien, niet goed zien), maar volgens oogarts is er niets mis met mijn ogen en concentratieproblemen (waardoor ik heel vlug afgeleid ben, terwijl ik iets doe of in een gesprek ben).

Paniekaanvallen sinds eind vorig jaar: situaties waar ik bang word (bijvoorbeeld drukte, veel mensen in warenhuis) of pijn krijg (bijvoorbeeld tandarts) geven hartkloppingen, duizeligheid (net niet flauwvallen), beklemmend gevoel, hyperventileren.

Ofwel vermijd ik die situaties (bijvoorbeeld: ik blijf thuis en ga wandelen op plaatsen en tijdstippen om mensen te vermijden) en als het echt niet anders kan, ontwijk ik die situaties (bijvoorbeeld: ik ga met de fiets naar de kinesist (10 minuutjes), maar ik ben bang van het verkeer dan stap ik af en ga ik te voet verder omdat ik niet meer verder durf fietsen).

Ik voel me niet goed in mijn vel, omdat het fysiek slechter gaat ivm. vorig jaar (meer pijn en uitgeput). Ik probeer positief te blijven, maar het wordt moeilijker. Vorig jaar was het me eindelijk gelukt om dagelijks een volledig uur te wandelen, naast het half uur wandelen ’s morgens (wel ipv. van mijn hobby’s en het huishouden en nadien rusten, maar ik kon een volledig uur wandelen.). Ik kan nu maximum een half uur wandelen naast het half uur ’s morgens (en blijf/kan even weinig doen in het huishouden en hobby’s).

Medicijnen en vitaminen

Dagelijks: Paroxetine (30mg), Gambaran (2 x 500mg/d), Tradonal retard (2 x 50mg/d), Magnesium, B-fact forte, multivitaminen, Paracetamol (2 x 1g/d)

Indien nodig: extra Paracetamol 1g, Zantac, Buscopan

Symptomen

-Overgevoelig aan licht, geluid en geur (geeft hoofdpijn, misselijkheid, duizelig)

-Overgordijnen altijd dicht, draag muts en zonnebril in huis om tv te kijken (door hoofdpijn),

-Geen radio, muziek, tv heel zacht

-Te warm, te koud, koortsig gevoel

-Slecht slapen, dikwijls wakker tijdens slaap door verkrampte armen en/of benen of pijn

-Gevoelige maag en darmen, krampen en misselijkheid, Moeite met eten (door de geur van pas gekookt eten en ook omdat het zo’n inspanning is.)

-Uitgeput

-Geheugen- en concentratieproblemen

-Keelpijn Hoofdpijn Rugpijn Heuppijn

-Pijnlijke klieren (keel, oksel)

-Overal pijn (spier- en zenuwpijnen)

-Ik voel me de hele dag door belabberd, duizelig, draaierig

Dagindeling (24h)

Aantal uren echt slapen: 7h (5h verspreidt tussen 21h tot 5h en 2h van 14h30 tot 16h30)

Aantal uren neerliggen zonder te slapen: 11h (verspreidt door de dag en vanaf 17h tot bedtijd). Hier is ook het neerliggen bij omdat ik niet kan zitten door pijn in mijn heup en mijn rug (plat met kussen onder de benen voor comfortabelere houding) bij.

Aantal uren zitten zonder activiteit: 1h als rustpauzes verspreidt over de dag na een activiteit

Aantal uren zitten en actief bezig zijn: 3h verspreidt over de dag, maximum half uur en dan moet ik gaan liggen door de pijn, ik doe langer over een activiteit in vergelijking met vorig jaar (pc, koken, afwassen, geheugenoefeningen en andere oef)

Aantal uren actief te been: 2h verspreidt over de dag (wandelen, rusten, opruimen, rusten, oefeningen)

Dagactiviteiten

Huishoudelijke activiteiten: 2h verspreidt over dag (lichte activiteiten zoals tafel opruimen, koken. 1 zware activiteit om de 2 dagen zoals stofzuigen, borstelen, afwas)

Hobby’s: 1h (pc: informatie opzoeken, lezen, mailtje sturen) met pauzes

Sport: ’s morgens wandeling 30 min, namiddag wandeling 30 min, stretchoefeningen en lichte oefeningen om in beweging te blijven. 1 x per week naar de kinesist met fiets (2 x 10 minuten).

Slaap

Slaapkwaliteit:  slecht

Inslaapproblemen: dikwijls 

Doorslaapproblemen: altijd

Wakker van de pijn: dikwijls 

Slaap overdag: altijd (maar niet meer dan 2h per dag)

To be or not to be

De controle zelf is "goed" verlopen als in ik ben nog steeds op invaliditeit .. Het is altijd een dubbel gevoel voor mij, enerzijds hoop je dat ze geloven dat je ziek bent en anderzijds zou je toch heel graag weer kunnen gaan werken ...

Waar ik een hekel aan heb, is dat je geen vaste afspraak krijgt. Je krijgt een brief waarin staat dat je je die dag om dat uur daar moet gaan aanbieden, maar verschillende mensen krijgen diezelfde brief. Je zit dan in die te kleine wachtruimte, tussen al die vreemde mensen geplakt, te wachten tot het jouw beurt is. Sommige van die mensen zijn lawaaierig, anderen hebben een geurtje, sommigen zitten daar te hoesten en te kuchen en anderen zitten daar te kreunen en te steunen … En iedereen zit daar met een smartphone of tablet te spelen, Daar zit ik dan; stilletjes en gespannen op mijn stoel elk contact vermijdend met die andere mensen, te hopen dat het vlug mijn beurt is zodat ik daar weg kan.

Waar ik me ook aan kan ergeren is dat sommige mensen met elkaar praten over de controle en er zijn er elke keer weer bij die hopen dat de dokter niet te streng en “ambetant” is. “Want het is binnenkort Rock Werchter en ik heb geen zin om verlofdagen op te nemen om daar naartoe te kunnen gaan.”. Ter info: Rock Werchter is dus een muziekfestival dat 4 dagen duurt …

En dan heb je dus bibi die zich schuldig voelt omdat ze nog altijd niet kan gaan werken … Neen, ik vind dit allemaal niet leuk …

Waar ik nu wel om kan lachen terwijl ik terugdenk aan die dag is dat de dokter me vroeg hoeveel ik woog. “Oh, nog steeds hetzelfde als vorig jaar: 65-66 kg.”, antwoordde ik. “Ja, maar het is ondertussen al 2 jaar geleden dat je nog moest komen en toen woog je 63-64 kg.”, antwoordde de dokter en keek me vragend aan. “Oh … Maar vorig jaar woog ik ook 65-66 kg hoor.”, was al wat ik kon antwoorden. Ze heeft er niets meer over gezegd, dus ik veronderstel dat het goed was ..

“Ik zie ook dat jij nog altijd winterkleren draagt. Heb je het echt zo koud, want het is toch een mooie dag vandaag?”

“Wil je mijn handen eens voelen?”

Ze voelt aan mijn handen …

“Ja, je hebt echt koud. Dat zal ook wel niet plezant zijn, want het is echt een mooie dag vandaag.”

“Denk je?”, dacht ik bij mezelf.  

Zag je dat?

Daar vloog alweer een dag voorbij!  Dagen worden weken en weken worden maanden en ondertussen is het alweer 2 maanden geleden dat ik hier nog iets geschreven heb.

Eind juni zijn we op vakantie geweest in het zonnige en warme Spanje en het was fantastisch! De dagelijkse temperaturen rond de 32 graden hebben de fibro K.O. gemept! Geen pijn en ik had meer energie.

Wat een opluchting voor me was, omdat ik een zware en moeilijke periode had de maanden voordien. Het voelde aan alsof mijn lijfje het gevecht aan het opgeven was: altijd over-oververmoeid en uitgeput en de pijn … Wow!

Waardoor ik aan mezelf begon te twijfelen, begon te piekeren en me begon zorgen te maken of dit nu de manier van leven ging zijn voor de rest van mijn leven. Ik had geen dipje meer, ik had een dip.

Omdat we een “echte” vakantie hadden van 8 dagen (in vergelijking met het lange test-weekend vorig jaar toen het uitproberen was hoe mijn lijfje op een reis en verblijf in Spanje zou reageren), was alles wat met mijn gezondheid te maken had deze keer beter ingecalculeerd en gepland.

Zo hebben we bijvoorbeeld elke dag een wandelingetje op blote voeten in zee gemaakt. Geen idee of het echt ontgiften was (Een paar mensen hadden me aangeraden om op blote voeten in  zee te lopen om te ontgiften.),  maar de dagelijkse massage van het zeewater deed me wel deugd en ik vond het gewoon fijn om te doen. Een beetje het kleine kind in mij dat naar boven kwam.

En zoals de echte Spanjaarden hielden we ook een siësta in de namiddag, waardoor ik kon genieten van de zachte avonden zonder onmiddellijk uitgeput te zijn.

met de blote voeten in de zee

De dagen voor we naar Spanje vertrokken waren hectisch voor mij. Niet alleen door de voorbereidingen voor en het uitkijken naar de reis, maar ik moest die week ook naar de controlearts in verband met mijn invaliditeit.

Daardoor moest ik naar mijn huisarts om de medische verslagen te verzamelen om “te bewijzen” hoe ziek ik wel ben en ook werken aan mijn spiekbrief voor bij de controlearts met hoe het nu met mij gaat. Ik hoef je waarschijnlijk niet te vertellen dat die dingen me “hielpen” de feiten onder ogen te zien of het er extra inwreven …  Het ging niet zo goed met mij.

De eerste weken nadat we terug waren van vakantie, was het hier ook lekker warm. Ik kon terug langere wandelingen maken en foto’s nemen en allerlei kleine dingen doen op een dag. Maar beetje bij beetje werd het kouder en ik voelde mijn energie terug wegglippen …
Dan was de zomer ook ineens op vakantie denk ik en hadden we echt herfstweer. Regen, storm en koud! Niet goed … Ik heb zelfs een paar keer een muts moeten opzetten om te gaan wandelen met de hond, zo koud! In het midden van de zomer hé!

Voeg daar dan de maandelijkse ongemakken aan toe en ik was weer op hetzelfde niveau als voor de vakantie.  Maar dan zonder de dip!

Nu gaat het terug wat beter, de zomer is terug in het land! Ik heb wel nog niet veel vitamine D kunnen opslaan (lees: in de zon gezeten), want ik heb opnieuw een geknelde zenuw in mijn rug waardoor ik moeilijk te been ben. Maar met de juiste zorgen gaat dat ook weer voorbij.

Oh! Ik ben ondertussen ook naar de oogarts geweest om mijn ogen te laten nakijken en volgens de oogarts heb ik “nog steeds goede ogen voor een 40-jarige vrouw”.
“Wacht eens even … Wablief?? Ik ben een 40-jarige vrouw??!!”, was alles wat ik kon bedenken.

Er is dus niets mis met mijn ogen. Het is wel mogelijk dat ik het moeilijker heb om te focussen op en aandacht te besteden aan mijn omgeving, omdat ik altijd zo moe ben ..
Kortom, we kunnen concluderen dat ik niet blind ben, maar gewoon onhandig ;-)