Zag je dat?

Daar vloog alweer een dag voorbij!  Dagen worden weken en weken worden maanden en ondertussen is het alweer 2 maanden geleden dat ik hier nog iets geschreven heb.

Eind juni zijn we op vakantie geweest in het zonnige en warme Spanje en het was fantastisch! De dagelijkse temperaturen rond de 32 graden hebben de fibro K.O. gemept! Geen pijn en ik had meer energie.

Wat een opluchting voor me was, omdat ik een zware en moeilijke periode had de maanden voordien. Het voelde aan alsof mijn lijfje het gevecht aan het opgeven was: altijd over-oververmoeid en uitgeput en de pijn … Wow!

Waardoor ik aan mezelf begon te twijfelen, begon te piekeren en me begon zorgen te maken of dit nu de manier van leven ging zijn voor de rest van mijn leven. Ik had geen dipje meer, ik had een dip.

Omdat we een “echte” vakantie hadden van 8 dagen (in vergelijking met het lange test-weekend vorig jaar toen het uitproberen was hoe mijn lijfje op een reis en verblijf in Spanje zou reageren), was alles wat met mijn gezondheid te maken had deze keer beter ingecalculeerd en gepland.

Zo hebben we bijvoorbeeld elke dag een wandelingetje op blote voeten in zee gemaakt. Geen idee of het echt ontgiften was (Een paar mensen hadden me aangeraden om op blote voeten in  zee te lopen om te ontgiften.),  maar de dagelijkse massage van het zeewater deed me wel deugd en ik vond het gewoon fijn om te doen. Een beetje het kleine kind in mij dat naar boven kwam.

En zoals de echte Spanjaarden hielden we ook een siësta in de namiddag, waardoor ik kon genieten van de zachte avonden zonder onmiddellijk uitgeput te zijn.

met de blote voeten in de zee

De dagen voor we naar Spanje vertrokken waren hectisch voor mij. Niet alleen door de voorbereidingen voor en het uitkijken naar de reis, maar ik moest die week ook naar de controlearts in verband met mijn invaliditeit.

Daardoor moest ik naar mijn huisarts om de medische verslagen te verzamelen om “te bewijzen” hoe ziek ik wel ben en ook werken aan mijn spiekbrief voor bij de controlearts met hoe het nu met mij gaat. Ik hoef je waarschijnlijk niet te vertellen dat die dingen me “hielpen” de feiten onder ogen te zien of het er extra inwreven …  Het ging niet zo goed met mij.

De eerste weken nadat we terug waren van vakantie, was het hier ook lekker warm. Ik kon terug langere wandelingen maken en foto’s nemen en allerlei kleine dingen doen op een dag. Maar beetje bij beetje werd het kouder en ik voelde mijn energie terug wegglippen …
Dan was de zomer ook ineens op vakantie denk ik en hadden we echt herfstweer. Regen, storm en koud! Niet goed … Ik heb zelfs een paar keer een muts moeten opzetten om te gaan wandelen met de hond, zo koud! In het midden van de zomer hé!

Voeg daar dan de maandelijkse ongemakken aan toe en ik was weer op hetzelfde niveau als voor de vakantie.  Maar dan zonder de dip!

Nu gaat het terug wat beter, de zomer is terug in het land! Ik heb wel nog niet veel vitamine D kunnen opslaan (lees: in de zon gezeten), want ik heb opnieuw een geknelde zenuw in mijn rug waardoor ik moeilijk te been ben. Maar met de juiste zorgen gaat dat ook weer voorbij.

Oh! Ik ben ondertussen ook naar de oogarts geweest om mijn ogen te laten nakijken en volgens de oogarts heb ik “nog steeds goede ogen voor een 40-jarige vrouw”.
“Wacht eens even … Wablief?? Ik ben een 40-jarige vrouw??!!”, was alles wat ik kon bedenken.

Er is dus niets mis met mijn ogen. Het is wel mogelijk dat ik het moeilijker heb om te focussen op en aandacht te besteden aan mijn omgeving, omdat ik altijd zo moe ben ..
Kortom, we kunnen concluderen dat ik niet blind ben, maar gewoon onhandig ;-)