Scherven brengen geluk

“Neee!! Niet doen!!”, gilde ik nog in paniek. Maar het was te laat … Hij sprong in de diepte en toen ik eindelijk naar beneden durfde te kijken zag ik zijn levenloos, gebroken lichaam liggen … Het was dan ook een serieuze sprong die hij gemaakt had … Allerlei gevoelens gingen door me heen. Ik voelde me verdrietig, maar was ook wel boos en teleurgesteld …  “Waarom?? Waarom toch??”

Maar hij kon niet antwoorden …

… want “hij” was één van mijn lievelingsborden en borden kunnen immers niet praten lieverds.

Ik vind dat ik vrij goed functioneer in mijn eigen leefwereld, lees tussen de vier muren en in de tuin. Ik kan me behelpen met allerlei trucjes en heb geleerd me niet meer druk te maken in dingen die niet lopen zoals ik wil.

Kan ik vandaag het tapijt niet stofzuigen? Dat is dan jammer, dan blijft het maar zo tot wanneer het me wel lukt. Is het te zwaar om de trap op te gaan? Dan kruip ik maar op handen en voeten naar boven. 

Ik heb vooral geleerd dat ik keuzes moet maken. Elke dag opnieuw . Wat ga ik doen? Dit of dat? Ga ik na het eten afwassen of ga ik wandelen met de woef?  

En nu komt de kleine “maar” …

Als ik me na een slechte periode beter voel heb ik soms de neiging om  “Keuzes maken?? Pfft, dat is voor watjes en ik ben toch geen watje zeker, ik ben een superwoman!” te denken …

Dus op een beter moment, besloot ik toch maar wat af te wassen nadat ik terug was van de ochtendwandeling met de woef en tja … 

Uiteindelijk waren er 2 slachtoffers gevallen … Ik denk dat bord 2 gewoon te veel verdriet had en besloot bord 1 te volgen …

R.I.P. bord 1 en 2

“En waar ging je de mist in, Mieke?”, vroeg ventje me plagerig. En hij beantwoordde zijn vraag ook zelf:  “ Inderdaad, je was aan het denken …”

Het enige wat ik kon antwoorden was … mijn tong uitsteken.

Scherven brengen geluk, niet?